তাই আহোম

শ্বহিদ পিয়লি ফুকন অসম মাতৃক বৃটিছৰ কবলৰ পৰা মুক্ত কৰিবলৈ পোন প্ৰথম যি সকল পুৰুষে যত্ন কৰিছিল সেই সকলৰ ভিতৰত পিয়লি ফুকনো নাম লেখত লবলগিযা। তোওঁক বৃটিছ বগা বঙ্গালে ধৰি ফাঁচী দিলে। তেওঁ দেশৰ প্ৰাণ এৰি শ্বহীদ হ’ল। কিয়নো দেশৰ কাৰণে প্ৰাণ ত্যাগ কৰা জনক শ্বহীদ বুলি কোৱা হয়। পিয়লি চালোকা আছিল। তেওঁ লেঙেৰা আছিল যদিও ইং ১৮২৮ চন ( অনুমানিক ) পৰাই অসম স্বধীন কৰিবৰ বাবে আন্দোলন চলাইছিল। তেওঁ অসমৰ ভৈয়াম অঞ্চলৰ উপৰিও পাহাৰ আঞ্চলতো আন্দোলন সংগঠন কৰিছিল। খামতি , চিফৌ সকলৰ উপৰিও খাছীয়া পাহাৰতো আন্দোলনৰ সংগঠন কৰি গঢ়ি তুলিছিল।গেলেকী , জৱকা , জয়পুৰ , চৰাইদেউ , ধুপাবৰ , দোপদড় , তৰাতলী , মৰিয়নী আদিত ঘাটি পাতি প্ৰশিষণৰ আয়োজন কৰিছিল। পিয়লি ফুকনে হৰনাথ ফুকনৰ সতে খামতি ৰজালৈ দিযা দুখন বিপ্লৱিক চিঠি দুৰ্ভাগ্যক্ৰমে বৃটিছ বিষয়াই গম পাই আৰু নফা পলটিকেল অফিচাৰে খামতি ৰজাক বৰকৈ ধৰাত বিপ্লৱৰ চিঠি দুখন চিঠি দি দিলে। তেতিয়া শদিয়াতেই হৰনাথ পানীফুকনক বৃটিছ পুলিছে বন্দী কৰিলে। লগতে বৃটিছে গোটেই বিপ্লৱৰ আঁচনি ধৰা পেলালে আৰু পিয়লি ফুকনে পলম নকৰি চন ১৯৩০ মাৰ্চৰ ২৫ তাৰিখে বৃটিছৰ খাৰ ঘৰত জুই দি অস্ত্ৰ - শস

যি আহোমে অসমত ৰাজত্ব কৰি ৰাজ্য খনক জয় জয় ময়-ময় অৱস্থালৈ আনিছিল, সেই আহোম সুপৰিকল্পিত মেৰপেঁচত পৰি পথৰ ভিক্ষাৰী হ’ল। আহোমৰ স্বাধীনতা যোৱা ডেশৰ বছৰতকৈ মাত্ৰ কেইটামান বেছি দিন অতিবাহিত হোৱাৰ লগে লগে আজি ৰংঘৰত ফাট মেলিল, কাৰেংঘৰৰ মুধচ খহি গ’ল, দৌল দেৱালয়ত বট গছে মেৰিয়াই ধৰিলে।তাত আজি শগুণৰ বাহ হ’ল সাগৰ সদৃশ পুখুৰী বহুত ইতিমধ্যে পোত গ’ল(উদাহৰণ স্বৰূপে ডিব্ৰুগড় জিলাৰ বববৰুৱা চাহ বাগিছা মাজত থকা বৰুবৰুৱা পুখুৰী)। গড়সমূহক খহাই দিয়া হ'ল। অন্যান্য নিৰ্মাণসমূহত শিয়ালে বাঁহ ল’লে। অসমৰ বাহিৰৰ অন্যান্য ঠাইৰ পুৰণি স্মৃতি চিহ্নসমূহক সযতনে সংৰক্ষণ কৰা হয়।কিন্ত আহোমৰ বিলাক সুপৰিকল্পিতভাৱে ধ্বংস কৰিবলৈ বিচৰা হৈছে। ৰংঘৰ, কাৰেংঘৰক গুৱনিত পৰিণত কৰা হ’ল। যি জেৰেঙা পথাৰত স্বৰ্গদেউসকলে সৈন্যক সামৰিক প্ৰশিক্ষণ দিয়াইছিল, সেই পথাৰখনৰ মাটি বন্দোবস্তি দি জোৰোঙাৰ সতীত্বক ধৰ্ষণ কৰা হ’ল। সেই জয়মতী নামৰ কোনো নাৰী নাছিল,ই এটা কাল্পনিক ঘটনা বুলি অভিহিত কৰাৰ উদ্দেশ্যে টুলুঙা যুক্তি দাঙি ধৰা হ’ল। মৈদামৰ মাটি আনৰ দখলত গ'ল(ডিব্ৰুগড় জিলা চেঁচা তিনিআলিত থকা বৰবৰুৱা মৈদামৰ মাটি এতিয়া নাম মাত্ৰহে আছে